Herstellen…

Eind 2018 heb ik een burn-out gehad en daar wil ik in deze blog iets dieper op ingaan.

Herstellen is iets persoonlijks. Voor mij gaat herstellen over het toegeven van je kwetsbaarheid, om jezelf vervolgens in staat te stellen om met je kwetsbaarheid om te leren gaan. Herstellen is voor mij het (terug)vinden van jezelf en jezelf herijken met de dingen die voor jou belangrijk zijn. Herstellen is voor mij het weer in je kracht komen en weer durven te leven.

Herstellen is ook iets, dat, wanneer je er eenmaal mee bent begonnen, je er ook nooit meer mee zal kunnen stoppen. Ik zal de rest van mijn leven aan het herstellen zijn en hier ben ik dankbaar voor. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik aan mezelf het durven toegeven dat ik kwetsbaar ben en mezelf de ruimte heb gegeven om hier mee om te leren gaan.

Eind 2018 leefde ik ver van mezelf af. Destijds had ik dit niet echt door, maar nu zie ik het vrij helder. Ik leefde vooral naar wat anderen en de maatschappij van mij verlangden. Of tenminste, wat ik dacht dat zij van mij verlangden.

Ik had het in die tijd best goed voor elkaar. Ik had samen met mijn toenmalige vriendin een leuk huis, ik had een goede opleiding met bijpassende baan en ik had een actief sociaal leven.

Ondanks dat ik er oprecht van overtuigd was dat ik met de juiste dingen bezig was, knapte ik op die bewuste donderdag middag. Het was een kleinigheid op het werk dat me van mijn stuk bracht en ik besloot naar huis te gaan. Ik wilde spullen halen om te gaan koken, maar ik liep vooral verdwaasd rond in de supermarkt. Ik kon nog net een pak poffertjes meenemen en eenmaal thuis heb ik flink liggen huilen.

Die dag is mijn herstelproces begonnen en nu, bijna 6 jaar later, ben ik hier nog steeds mee bezig. 

De eerste periode naar mijn ziekmelding was ik vooral heel verward en ik had echt totaal geen idee wat er met me aan de hand was. Toegeven aan mijn kwetsbaarheid voelde toen vooral als een zwaktebod en daar wilde ik niet aan. Ik zei dingen tegen mezelf als: even een paar dagen slapen en dan kunnen we er gewoon weer tegen aan! Geen gezeik Dennis, je bent geen watje.

Maarja, de tijd verstreek, ik werkte niet, sliep veel, maar ik bleef vermoeid en er leek ook maar weinig vooruitgang in te zitten. Maar ik rustte toch uit? Waarom blijf ik mezelf zo slecht voelen? Ik begreep er eerlijk gezegd weinig van.

Re-integreren bij mijn werkt lukte niet echt en ik kreeg een coach toegewezen waar ik mee ging praten. Het was een markante man en hij liet me op enig moment een illustratie zien dat ik uit meer onderdelen besta en dan alleen mijn denken. Hij had het over vier verschillende onderdelen die dan gezamenlijk mij vormden. Hij benoemde een IQ, een EQ, een FQ en een QI. Respectievelijk waren dit je denken, je gevoelens, je lichaam en je levensenergie.

Tot op die dag, had ik mijn volledige leven opgebouwd op basis van wat ik dacht dat goed voor me was. Ik had mijn leven op een fundament van logica gebouwd; oftewel, mijn IQ heeft altijd volledig aan het stuur gezeten.

Wat er na dat gesprek met die coach bleef hangen, was mijn EQ. Gevoel… Gevoelens… Mmm… Wat is dat eigenlijk? Vroeg ik me af. Wat moet ik daar mee? Ik voelde me niet goed, dat wist ik wel, maar ik vond het maar een ongrijpbaar iets op dat moment.

Je hoort natuurlijk wel eens, je moet naar je gevoel luisteren, maarja dat vond ik destijds zoiets vaags. Daar kon ik weinig mee. Wat voelt dan goed? Wat voelt dan slecht? Wat betekent dat dan vervolgens? 

Mijn ratio was altijd veel concreter en overtuigender. Daarmee kon ik zaken observeren en vanuit daar kon ik dan afleiden wat ik zou moeten doen. Ik moest ook wel toegeven dat dat niet echt een top leven had gebracht, want ik was ongelukkig en ik huilde vooral veel.

Het kostte echt wel wat moeite, maar uiteindelijk gaf ik dan toch aan mezelf toe dat er meer in me zat dan alleen logica. Oke, gevoel, wat wil je? Mijn hele herstel zou een stuk voorspoediger verlopen als mijn gevoel daar antwoord op had gegeven, maar zo ging het niet helaas.

Ik nam me voor om dit te gaan onderzoeken en toen kwam ik een bepaald online coaching programma tegen en ik identificeerde me met de boodschap die zij bracht. Ik werd lid en ik begon aan het programma. Baat het niet, dan schaadt het ook niet, was mijn redenering.

Ergens in het programma ging het over leefgebieden en over energie gevers en energie slurpers. Toen ik die indeling bekeek toen werd het me ineens helder. Ik heb vooral veel dingen in mijn leven die me veel energie kosten en relatief weinig dingen die me energie opleveren. 

Dat kon natuurlijk wel verklaren waarom ik mezelf zo slecht voelde en dit was iets wat mijn logica kon begrijpen. Ik besloot iets aan deze disbalans te doen. Ik verbrak de relatie met mijn toenmalige vriendin, verkochten het huis, ik stopte met badmintonnen en heb ook afscheid genomen van mijn toenmalige werkgever.

Ik vond dat toen wel erg spannend allemaal, want het waren vrij grote beslissingen, maar het kon ook niet doorgaan zo. Ik voelde dat dit het juiste was, maar ik had maar een beperkt vangnet dus het was echt een sprong in het diepe. Ik voelde dat dit het juiste was…

Als ik het zo opschrijf lijkt het alsof ik deze beslissingen lichtzinnig en genomen, maar dat was zeker niet het geval. Maarja, ik had met mezelf afgesproken om meer naar mijn gevoel te luisteren en het leek erop dat mijn gevoel me deze richting op stuurde.

Het mooie was dat, zodra ik die beslissingen genomen had, er eigenlijk direct nieuwe kansen kwamen die ervoor zorgden dat ik verder kon leven. Ik kreeg uit het niets een aanbod voor een leuk appartement dat ik kon huren. 

Vanuit hier kon ik weer bouwen en dat voelde goed. Ik merkte aan mezelf dat ik weer tot rust kwam en kreeg ook steeds weer meer energie. Ik moest toegeven aan mezelf, ondanks alle bezwaren die mijn logica had bedacht, de sprong in het diepe toch vrij goed uit had gepakt.

Het was nog niet echt top, maar ik had wel het idee dat ik vooruitgang boekte en dat had ik nodig op dat moment.

Ik ging weer solliciteren en op enig moment kreeg ik de kans om voor mezelf te beginnen. Dit voelde ook weer als een sprong in het diepe, maarja, de vorige keer had dit best goed uitgepakt. Dus, dacht ik, laten we nog een keer een sprong in het diepe wagen.

Die opdracht waarmee ik begon was niet erg groot en daar kon ik hoogstens een paar maanden mee vooruit. Het mooie was, dat er wederom ineens een hoop nieuwe kansen ontstonden en al snel had ik een aantal opdrachten waarmee ik mijn leven verder op kon bouwen.

Die periode was heel bijzonder en ik ben nog steeds dankbaar voor de kracht om toen de keuzes te maken die ik gemaakt heb.

Deze gebeurtenissen waren dan ook het begin van de relatie tussen mij en mijn gevoel. Ik zag steeds beter in dat een goed gevoel niet iets wat je zomaar hebt of krijgt, maar dat je daar hard voor moet werken. Dat je moeilijke keuzes moet maken en er een sprong in het diepe voor moet nemen.

Inmiddels zijn we alweer ruim 4 jaar verder en ik leer mijn gevoel steeds beter kennen. Ik begrijp sneller wat mijn gevoel me wil vertellen en mijn ratio spartelt steeds minder tegen. 

Langzaam komen we in balans maar we zijn er nog zeker niet.

Mijn gevoel heeft me de afgelopen jaren laten zien wat voor mij belangrijk is. Mijn gevoel heeft me laten zien wat ik waard ben en wat er allemaal mogelijk is in het leven. Mijn gevoel zorgt ervoor dat ik iedere dag opsta met een goed gevoel én zin in het leven.

Herstellen is voor mij leren luisteren naar én omgaan met je gevoelens.

Liefs,

Dennis